2 + σήμερα για την αναχώρηση
Τάσος Λειβαδίτης
ΤΑΞΙΔΙ
Στη Λούλα, που δε θα το διαβάσει
Ζούσε την τελευταία του ώρα. Στο σταθμό, νύχτα, περίμενε το τρένο, που θα ‘πεφτε μπροστά του να τελειώνει. Άξαφνα, από μια παλιά ξεχασμένη παρόρμηση ανέβηκε στη γραμμή να περπατήσει, όπως άλλοτε, που ήταν ένα αιώνιο παιδί. Τότε, μ’ έκπληξη, είδε τη μικρή πεθαμένη εξαδέλφη να περπατάει στην άλλη γραμμή, απλώνοντας του το χέρι, για να κρατηθούν, πιο στέρεα, πάνω απ’ τ’ όνειρο.
Περπάτησαν ώρα, χαμογελώντας ο ένας στον άλλον, κι όταν πέρασε τυφλό το τρένο, βουίζοντας, τα δυο παιδιά χειροπιασμένα συνέχιζαν να προχωράνε πάνω στις ράγες,
ενώ το πτώμα ενός άντρα κείτονταν πιο εκεί.
Νυχτερινός επισκέπτης (1972)
Αλέξης Ακριθάκης, κατασκευή από ξύλο
ΤΑΞΙΔΙΑ
Πολλοί αναρωτιούνται πώς έζησα - δεν ξέρουν ότι πάντοτε έλειπα,
ταξίδια στο απίστευτο όταν ήμαστε παιδιά, ταξίδια στο απέραντο
όταν ήμαστε ερωτευμένοι
ταξίδια απ' τη μια κάμαρα στην άλλη, απ' το ένα άστρο στο άλλο,
ώ, ταξίδια στο ανεκπλήρωτο
κ' η Μάρθα γερασμένη συνέχιζε το εργόχειρό της εδώ και χρόνια
είχε κάνει ένα μεγάλο ταξίδι στο τίποτα κ' είχε γυρίσει άσπιλη
και θλιμμένη -
φτωχοί μου εσείς, ενώ το δειλινό ραίνει με χρυσάφι τον κόσμο,
ταξίδια στις έρημες αποβάθρες, στους ραγισμένους καθρέφτες, στα
χρόνια που έφυγαν
γιατί εγώ, άθλιοι, δεν ήρθα εδώ για να παίξω, αλλά να πονέσω
και να χαθώ - μια βροχή από παλιά φτερά
έτσι για το μυστηριώδες του πράγματος. Και μόνον η ποίηση δεν
είναι το ταξίδι
αλλά ο πικρός γυρισμός.
Αλέξης Ακριθάκης, Τρία ακατοίκητα νησιά, λάδι σε καμβά
Τ’ απογέματα έβρεχε, η βροχή μπέρδευε τη στάχτη τ’ ουρανού με
το ποτέ με το πουθενά, εγώ τριγύριζα στις κάμαρες σαν ένας
ταξιδιώτης που έχασε το δρόμο του
«ε, ποιος είσαι;» ρωτούσα καμιά φορά «αυτός που δεν πρέπει να
θυμάσαι» άκουγα να λέει κάποιος ψιθυριστά, τρόμαζα
έψαχνα παντού – αλλά τί να βρω σ’ έναν κόσμο που είναι όλα απ’
εξ άλλου είχα τόσα πράγματα να σκεφτώ, αλλά προς τί τώρα που
και τα λόγια μας συνήθως παραπλανούν το ανείπωτο κι όμως
συνεχίζουμε να μιλάμε. Τί λέμε;
Έτσι προτιμούσα να κρατάω ημερολόγιο για εποχές που δε
γνώρισα – ήταν μια ωραία αναπόληση
ή τη νύχτα τα βήματα ενός περαστικού στο δρόμο μού θύμιζαν
πάντα την αιώνια αναχώρηση.
Ω, εσείς που ναυαγήσατε σε θάλασσες που δεν ταξιδέψατε ποτέ!
Αλέξης Ακριθάκης, Σύνθεση (1970), γκουάς σε χαρτί,
ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΩΤΗ
Από ένα χαμένο όνειρο εμείς έπρεπε να φτιάξουμε έναν δρόμο για
κι όταν μας τέλειωσαν τα δάκρυα στείλαμε τα πουλιά στους
χιόνιζε, φυσούσε αγέρας και χτίσαμε το σπίτι μας με λίγη λησμονιά
κι απ’ όλες τις τύχες προτιμήσαμε εκείνη του ταξιδιώτη που δεν
ξέρει το άστρο του πού τον οδηγεί
ώσπου εξαγνιστήκαμε όπως αυτοί που έχουν πεθάνει εδώ και
Ω ελπίδες της νιότης μας μείνατε στη μέση του δρόμου. Εμείς
και να που φτάσαμε απόψε εδώ, σ’ αυτόν τον άγνωστο τόπο,
χωρίς αποσκευές, μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι.
Αλέξης Ακριθάκης, Χωρίς τίτλο (1972-1982)
ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ
Και συνεχίζουμε την αιώνια περιπλάνηση. Καθώς φεύγουμε κανείς
δε μας αποχαιρετά, καθώς ερχόμαστε
κανείς δε μας αναγνωρίζει. Είμαστε αυτοί που δίνουν νόημα στη
βασιλεία του δειλινού, αλλά πριν φτάσει η νύχτα
μας έχουν ξεχάσει.
Τα χειρόγραφα του Φθινοπώρου (1990)
Αλέξης Ακριθάκης, Χαρταετός, μικτή τεχνική σε χαρτί
