Νίκος Καββαδίας, «Οι προσευχές των ναυτικών»

Οι προσευχές των ναυτικών

                                                                                                                                                                                                          στο Θανάση Καραβία

Οι Γιαπωνέζοι ναυτικοί, προτού να κοιμηθούν,

βρίσκουν στην πλώρη μια γωνιά που δεν πηγαίνουν άλλοι

κι ώρα πολλή προσεύχονται, βουβοί, γονατιστοί

μπρος σ' ένα Βούδα κίτρινο που σκύβει το κεφάλι.

Κάτι μακριά ως τα πόδια τους φορώντας νυχτικά,

μασώντας οι ωχροκίτρινοι μικροί κινέζοι ρύζι,

προφέρουνε με την ψιλή φωνή τους προσευχές

κοιτάζοντας μια χάλκινη παγόδα που καπνίζει.

Οι Κούληδες με τη βαριά ωχροκίτρινη μορφή

βαστάν σκυφτοί τα γόνατα κοιτώντας πάντα κάτου,

κι οι Αράπηδες σιγοκουνάν το σώμα ρυθμικά,

κατάρες μουρμουρίζοντας ενάντια του θανάτου.

Οι Ευρωπαίοι τα χέρια τους κρατώντας ανοιχτά,

εκστατικά προσεύχονται γεμάτοι από ικεσία,

και ψάλλουνε καθολικές ωδές μουρμουριστά,

που εμάθαν όταν πήγαιναν μικροί στην εκκλησία.

Και οι Έλληνες, με τη μορφή τη βασανιστική,

από συνήθεια κάνουνε, πριν πέσουν , το σταυρό τους

κι αρχίζοντας με σιγανή φωνή ''Πάτερ ημών...''

το μακρουλό σταυρώνουνε λερό προσκέφαλό τους.

Μαραμπού (1990)

Ποίηση: Νίκος Καββαδίας

Μελοποίηση, ερμηνεία: Ξέμπαρκοι

Γιάννης Ρίτσος

Το τραγούδι της αδελφής μου

...

ΑΚΟΜΗ οδοιπορώ

στην ερημία των συνωστισμών,

στους ανύποπτους δρόμους.

Κανένας.

Τα παιδιά παίζουν δίχως να μαντεύουν

τις καμπάνες που κρούονται μακριά

σφραγίζοντας το αίμα τους.

Μπορούν ακόμα οι άνθρωποι και γελούν.

Μπορώ κι ακούω ακόμη

τις ομιλίες που κάμπτουν λοξά

-εμπορικά πλοία που περνούν

πλάι σε μοναχικό φάρο

χτισμένον καταμεσίς στο πέλαγος.

Απ’ τις μετόπες των μεγάρων

τα ρολόγια φωνάζουν:

μηδέν, μηδέν, μηδέν.

Εκείνοι ερωτεύονται τυχαία,

εκείνοι χτίζουν την επικαιρότητα,

εκείνοι κρατούν τα βιβλία

γεμάτα ισχνούς ασκητές.

Τα τραίνα μεταφέρουν,

μες από σταθμούς ερημωμένους,

την καταχνιά και τα κόκκαλα.

Οι πασχαλιές αναδεύουν

ένα μαβί υπόλειμμα

ξεθωριασμένου ονείρου

πάνω απ’ τα πέτρινα μέτωπα.

Τίποτα.

Κι αυτό το λίγο μύρο

τς παιδικής αναπόλησης

καταναλίσκεται μάταια

χωρίς ηχώ.

Κανείς δεν βλέπει.

Τεφρές νιφάδες

Καλύπτουν τη γη.

Θεέ μου,

να σφαλίσω τα μάτια

να σταυρώσω τα χέρια

και ν’ αφεθώ στων ανέμων τη διάθεση.

Έτσι βαθιά κουρασμένος

να κυλήσω στην άβυσσο

ενώ η ταχύτητα της πτώσης

θα σφυρίζει στ’ αυτιά μου

το τραγούδι της ανάπαυσης.

Κλείστε τα παράθυρα.

Η αυθάδεια του φωτός

κηλιδώνει το δάκρυ μου.

Ας λείψει κι η άνθινη φλυαρία.

Δε χρησιμεύει.

Μητέρα σιωπή

φέρε το χέρι σου

στους κροτάφους μου.

Στο γυμνό κρανίο μου

Τα φθινοπωρινά δάση

σαλεύουν τους ίσκιους τους.

Αδελφή μου, νυστάζω.

Που ν’ ακουμπήσω;

Πώς να κοιμηθώ;

Δεν έχω κλίνη.

Κ’ η άρρωστη αυγή

βρίσκει πάλι αναμμένη

τη λάμπα της αγρύπνιας μου.

 ...

(1937)

Κωνσταντίνος Παρθένης (1878/79-1967), Ο Κήπος των Ελαιών (95x90εκ.)

Δρομολογώντας το “Ταξίδι”

 

Μουσική & Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος

Διασκευή: Μαρίνα Σάττι

Rap στίχοι: Μικρός Κλέφτης

Δρομολογώντας το διαδικτυακό project για το “Ταξίδι”

(15 Ιανουαρίου-11 Μαρτίου 2024) 7-9 μμ

Στην διαδικτυακή μας παρέα για το Ταξίδι χωράνε λίγοι "συνταξιδιώτες" ακόμη. Όσοι/όσες ενδιαφέρεστε στείλτε μας ένα mail με ονοματεπώνυμο και τηλέφωνο στο gar.apost@gmail.com.